Επιστολή που έστειλε η μητέρα της Κωνσταντίνας τον Δεκέμβρη του 2009

“Αποφάσισα να γράψω αυτή την επιστολή για να στείλω ένα μήνυμα στο παιδί μου που έχω να το δω από τις 23 Σεπτεμβρίου και να δημοσιοποιήσω την οργή μου για κάποιες αδιανόητες καταστάσεις που βιώνουμε εγώ και η οικογενειά μου. Είμαι η μητέρα της Κωνσταντίνας Καρακατσάνη που καταζητείται για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς.

Έχω να δω το παιδί μου 85 μέρες. Είναι φοβερά δύσκολο. Ο πόνος, η θλίψη, η τρέλα, η σύγχυση που επικρατεί στη ζωή μου και στο μυαλό μου δεν περιγράφεται και λες και δε φτάνει αυτό, εδώ και αρκετό καιρό το σπίτι μου και η οικογένειά μου κι εγώ περιτριγυριζόμαστε από αδιάκριτες φιγούρες (της αστυνομίας) σε τόσο έντονο βαθμό που, πλέον, νιώθω πως παραβιάζεται η προσωπική μου ζωή. Εξοργίζομαι κάθε πρωί που φεύγω για τη δουλειά μου και βλέπω να με περιμένουν κάτω από το σπίτι μου, να είναι παρκαρισμένοι πίσω από το αυτοκίνητό μου, να μου θυμίζουν κάθε στιγμή τη δυστυχία μου. Το κάνουν δε τόσο απροκάλυπτα που είναι πολύ ψυχοφθόρο. Η κατάσταση έχει φτάσει στο εξής τραγελαφικό σημείο: να τους πετυχαίνω κάποιες φορές να κοιμούνται μέσα στο όχημά τους. Ναι, είναι αλήθεια! Επιπλέον δεν διστάζουν να παρακολουθούν και τις κινήσεις της 22χρονης κόρης μου! Επίσης, έχω και μια τρίτη 17χρονη κόρη η οποία μένει με τον πατέρα της (πρώην σύζυγό μου), της οποίας αγνοώ εάν “κλέβουν” λίγη απ’ τη ζωή της με τον ίδιο αισχρό τρόπο.

Προσπάθησα αρκετά να συγκρατήσω την οργή μου, όμως, δυστυχώς, ο ασφυκτικός κλοιός γύρω μας μ’ έκανε να ξεπεράσω τα όρια της αντοχής μου. Θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση στον κύριο Χρυσοχοϊδη. Κατα πόσον σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα αρμόζει η παρακολούθηση των πολιτών; Με ποιο τρόπο τελικά επιτυγχάνεται η προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών; Η απουσία του παιδιού μου μου έχει κοστίσει αφάνταστα και πιστεύω ότι έχω κάθε δικαίωμα να απαιτώ την απομάκρυνση κάθε ανεπιθύμητης παρουσίας γύρω από την οικογένειά μου. Πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε την ψυχική μας ηρεμία όσο αυτό είναι δυνατό… ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Δεν θα επεκταθώ άλλο, να σας πω μόνον ότι έχω στοιχεία γι’ αυτά που είπα, (μάρκες και αριθμούς κυκλοφορίας αυτοκινήτων και μηχανών και πιστεύω πως δεν θα θέλατε να δημοσιευτούν).

Τώρα θέλω να απευθυνθώ στο παιδί μου και να του πω πως όσο και αν υποφέρω από την απουσία του, όσο και αν κοιμάμαι και ξυπνάω με τη φωτογραφία του, όσο κι αν ανυπομονώ να το σφίξω στην αγκαλιά μου θέλω να ξέρει πως θα είμαι δίπλα της. Όταν έρθει η ώρα… Μαζί θα το περάσουμε και θα τη στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι τέλους.

Κωνσταντίνα μου σε λατρεύω.
Ξανθή Κοντακτζόγλου”

20/12/09